راوی: دکتر محسن نوری

از دوستان شهید احمد علی نیری

(استاد دانشگاه شهید بهشتی)

من سعی می کردم که بیشتر با او باشم تا ببینم جه می کند.

اما او رفتارش خیلی عادی بود. مثل بقیه افراد می گفت و می خندید. من فقط می دیدم، وقتی کسی راهی را اشتباه می رفت خیلی آهسته و مخفیانه به او تذکر می داد. او امر به معروف و نهی از منکر را ترک نمی کرد.

فقط زمانی بر افروخته می شد که می دید کسی در جمع غیبت می کند و پشت سر دیگران حرف می زند. در این شرایط دیگر ملاجظۀ بزرگی و کوچکی را نمی کرد. با قاطعیت از شخص غیبت کننده می خواست ادامه ندهد.

منبع: کتاب عارفانه ص27