حال معنوی شهید احمد علی نیری در دوران دبستان

راوی: دکتر محسن نوری

(استاد دانشگاه شهید بهشتی)

در دروان دبستان حال و هوای احمد با همه فرق داشت. رفتارش خیلی معنوی و خوب بود... رفتار و برخورد احمد برای همه ما الگو بود. احمد بهترین دوست دوران نوجوانی من بود. باهم بازی می کردیم، مدرسه می رفتیم. با هم برمی گشتیم و...

از دوره دبستان تا دبیرستان با احمدعلی هم کلاس بودم. بهترین خاطرات من برمی گشت به همان ایام.

می گفت: بیا توی راه مدرسه سوره های کوچک قرآن را بخوانیم در زنگ های تفریح هم می دیدم که یک برگه در دست گرفته و مشغول مطالعه است.

یک بار از او پرسیدم این کاغذ چیه؟ گفت: این برگه اسماءالله است. نام های خدا روی این کاغذ نوشته شده.

کم کم بزرگ تر می شدیم. فاصله معنوی من با او رفته رفته بیشتر می شد او پله پله بالا می رفت و من...

بیشترین چیزی که احمد به آن اهمیت می داد نماز بود. هیچ وقت نماز اول وقت را نکرد. حتی زمانی که در اوج کار و گرفتاری بود.

منبع: کتاب عارفانه

رعایت حق النّاس حتی در کودکی...(شهید احمد علی نیری)

تصویر مزار شهید احمد علی نیّری

راوی: خواهر شهید احمد علی نیّری

...یادم است یک بار برای چیدن سیب به روستای خودمان در دماوند رفتیم.  مادر ما یک چوب از باغ دایی آورد و مشغول چیدن سیب شد.

ساعتی بعد دایی از راه رسید. احمد جلو رفت و سلام کرد. بعد گفت: دایی راضی باش، ما یک چوب از داخل باع شما برداشتیم. دایی هم برای اینکه سربه سر احمد بگذارد گفت: راضی نیستم!

احمد اصرار می کرد: دایی تورو خدا، دایی ببخشید و...

اما دایی خیلی جدی می گفت: راضی نیستم!

آن روز اصرار های احمد و برخورد های دایی نشان داد که احمد در آن سن کم چقدر به حق النّاس اهمیت می دهد.

احمد در سال های بعد به دبیرستان مروی رفت و جزء شاگردان ممتاز رشته ی ریاضی شد.

منبع: کتاب عارفانه ص21

آه...

وقتی به شهادت رسید استاد او حضرت آیة الله حق شناس فرمود " آه، آه، آقا بروید و در این تهران بگردید ببنید می تونید کسی مثل این احمدآقا پیدا کنید یا نه؟"

در لحظه تشییع جنازه دستش بر روی سینه اش بود. یکی از همرزمانش می گفت: در لحظه شهادت خودش را به سختی از روی زمین بلند کرد و به سمت کربلا ایستاد دستش را بر روی سینه اش قرارداد و گفت "السلام علیک یا اباعبدالله"

منبع: کتاب عارفانه

احمد آقا...

و در کنار ما بود. در کنار ما زندگی می کرد. ساده و بی آلایش بود. تمام زندگیش با هدف بود. زندگی را از منظر دیگری نگاه می کرد. از تمام لحظاتش به خوبی استفاده می کرد. او به تمام معنا "عبد" بود. او از تمامی امکانات دنیوی پلی ساخته بود برای رسیدن به معبود خویش. کسی اورا نشناخت. حتی خانواده اش! هیچ کس اورا نشناخت. پله های کمال را طی کرده بود. از بالا برای ما از این می گفت که"اگر برای خدا کاری بکنید که در آن اخلاص باشد چشمه های حکمت الهی به سوی شما جاری خواهد شد."

او آسمانی شده بود و با اهل زمین کاری نداشت امّا دلش برای ما می سوخت.

منبع: کتاب عارفانه