احترام به مادر در اخلاق شهید نیری

راوی: جمعی از دوستان

  شهید احمد علی نیری

احمد آقا در سنین نوجوانی الگوی کاملی از اخلاق و رفتار اسلامی شد. هر کاری که می کرد یقیناً در دستورات دینی به آن تأکید شده بود.

یکی از ویژگی های خاص ایشان احترام فوق العاده به پدر و مادرش بود.به طوری که هر بار مادرش وارد اتاق می شد ایشان حتماً به احترام از مادر از جا بلند می شد.

این احترام تا جایی ادامه داشت که یک بار دیدم احمد آقا به مسجد آمده و ناراحت است!

با تعجب از علت ناراحتی او سوال کردم. گفت: هر بار که مادرم وارد اتاق می شد جلوی پایش بلند می شدم. تا اینکه امروز مادرم به من اعتراض کرد که من از این همه احترام گذاشتن تو اذیت می شوم و...

منبع:عارفانه

داستان امتحان «شهید احمدعلی نیری»

راوی: دکتر محسن نوری

(استاد دانشگاه شهید بهشتی)

معلم گفته بود امتحان دارید. ناظم آمد سر صف و گفت: برخلاف همیشه خارج از ساعت آموزشی برگزار میشه. فردا زنگ سوم که تمام شد آمادۀ امتحان باشید. آمدیم داخل حیاط. گفتند: چند دقیقه ی دیگه امتحان شروع می شه. صدای اذان از مسجد محل بلند شد. احمد آهسته حرکت کرد و رفت به سمت نماز خانه. دنبالش رفتم و گفتم: احمد برگرد. این آقا معلم خیلی به نظم حساسه، اگه دیر بیای ازت امتحان نمی گیره و...

برای مطالعۀ ادامۀ داستان روی ادامۀ مطلب کلیک کنید...

رعایت حق النّاس حتی در کودکی...(شهید احمد علی نیری)

تصویر مزار شهید احمد علی نیّری

راوی: خواهر شهید احمد علی نیّری

...یادم است یک بار برای چیدن سیب به روستای خودمان در دماوند رفتیم.  مادر ما یک چوب از باغ دایی آورد و مشغول چیدن سیب شد.

ساعتی بعد دایی از راه رسید. احمد جلو رفت و سلام کرد. بعد گفت: دایی راضی باش، ما یک چوب از داخل باع شما برداشتیم. دایی هم برای اینکه سربه سر احمد بگذارد گفت: راضی نیستم!

احمد اصرار می کرد: دایی تورو خدا، دایی ببخشید و...

اما دایی خیلی جدی می گفت: راضی نیستم!

آن روز اصرار های احمد و برخورد های دایی نشان داد که احمد در آن سن کم چقدر به حق النّاس اهمیت می دهد.

احمد در سال های بعد به دبیرستان مروی رفت و جزء شاگردان ممتاز رشته ی ریاضی شد.

منبع: کتاب عارفانه ص21

دوران مدرسه... (شهید احمد علی نیری)

تصویر شهید احمد علی نیّری

راوی: خواهر شهید احمد علی نیری

احمد در خانواده ما واقعاٌ نمونه بود. همه اورا دوست داشتند وقتی شش ساله بود در دبستان ثبت نامش کردیم. مدرسه کاظمیه در اطراف گذر لوطی صالح. درس و مشق احمد خوب بود و مشکلی نداشتیم. همه خانواده اهل نماز و تقوا بودند و لذا احمد هم از همین دوران به مسائل عبادی و معنوی به خصوص نماز توجه ویژه داشت. او مانند همه نوجوان ها با بجه ها بازی می کرد درس می خواند، در کارهای خانه کمک می کرد و...

اما هرچه بزرگ تر می شد به رفتار و اخلاقی که اسلام تایید کرده و از احمد از بزرگ تر ها می شنید با دقّت عمل می کرد. مثلاً وقتی مدرسه می رفت تا می توانست به همکلاسی هایی که از لحاظ مالی مشکل داشتند کمک می کرد.

یادم هست وقتی در خانه غذای خیلی خوب و مفصّلی درست می کردیم و همه آماده خوردن می شدیم احمد جلو نمی آمد!

می گفت: توی این محل خیلی از مردم اصلاً نمی توانند چنین غذایی تهیه کنند. مردم حتی برای تهیه غذای معمولی دچار مشکل هستند، حالا ما... برای همین اگر سر سفره هم می آمد با اکراه غذا می خورد!

این حرف ها برای بچه ای در قد و قواره ی او این حرف ها خیلی زود بود. اصلاً بیشتر بچه ها در سن دبستان به این مسائل فکر نمی کنند.

آن روز ها (شهید احمد علی نیری)

 راوی: مادر شهید

...من وحاج محمود (پدر شهید) در روستای آینه ورزان دماوند به دنیا آمدیم .دست تقدیر مارا به تهران آورد و دراطراف بازار مولوی ساکن کرد. حاجی مغازه ی چایی فروشی در چهار راه سیروس داشت .خداوند باب رحمتش را به روی ما باز کرد. زندگی خوب و هشت فرزند به ما عطا کرد.

تابستان 1345 بود که راهی روستا شدیم آن موقع  من باردار بودم .در آخرین روز های تیر ماه بود که به کمک قابله ی روستا آخرین فرزندم به دنیا آمد. پسری زیبا که آخرین فرزند خانواده ی ما شد.

دوست داشتم نامش را وحید بگذارم اما با اصرار حاجی اسمش را احمد علی گذاشتیم.احمد علی از روز اول خیلی آرام و مظلوم بود اصلا کاری به کسی نداشت. از بچگی دنبال کار خودش بود. حاج محمود هم در تربیت فرزند کوتاهی نمی کرد، همیشه بچه ها را به مسجد می برد.

تویی که نمی شناختمت...

روزی حاج آقا حق شناس با حالتی افسرده فرمود :« جز من و خادم مسجد، این شهید هم کلید مسجد محل رو داشتند. در یک نیمه شب زود تر از ساعت نماز به مسجد رفتم.به محض اینکه در رو باز کردم دیدم شخصی در مسجد مشغول نماز است.» سپس مکثی کردند و گفتند:« من دیدم جوانی در حال سجده است امّا نه بر روی زمین!! بلکه بین زمین و آسمان مشغول تسبیح حضرت حق است!!»

منبع: کتاب عارفانه